گوشه ابروی توست منزل جانم خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد
دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری جانب هیچ آشنا نگاه ندارد
رطل گرانم ده ای مرید خرابات شادی شیخی که خانقاه ندارد
خون خور و خامش نشین که این دل نازک طاقت فریاد دادخواه ندارد
نی من تنها کشم تطاول زلفت کیست که او داغ دل سیاه ندار
تا چه کند با رخ تو دود دل من آینه دانی که تاب آه ندارد
گو برو و آستین به خون جگر شوی هرکه در این آستانه راه ندارد
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت چشم دریده ادب نگاه ندارد
حافظ اگر سجده ی تو کرد مکن عیب کافر عشق ای صنم گناه ندارد