محرم...

ماه محرم است و جهان غرق ماتم است                       شال   عزا     به   گردن   نیکان  عالم است

باز هم طنین    آه  مدام میرسد به گوش                       زین آه  سوزناک ,   جهان جمله درهم است

صوت   بکا و   ناله ی   عشاق   اهل بیت                        از روی خاک خاسته تا عرش اعظم است

خوش گفت محتشم که بهشت خدا براو                         گویا     عزای   اشرف      اولاد   آدم است

اشک است در دو دیده به وقت  عزای او                         نسیان دلش از این شرر دهر پر غم است

کربلا....

با سلام. در ایام پایانی ماه ذی الحجه قرار داریم. تقریبا دوشب تا آغاز محرم الحرام باقیست. بلاشک میتوان بزرگترین جنایت تاریخ را جنایت لشکریان یزیدبن معاویه لعنت الله علیه به امام بر حق و آل الله در صحرای کربلا دانست. بسیاری سعی میکنند واقعه ی کربلا را یک داستان کاملا حماسی و افسانه ای قلمداد کرده و با بیان مطالبی کاملا نادرست در خصوص این بزرگ واقعه ی تاریخ, اذهان را از مسیر درست خارج کنند. آنچه که مسلم است این است که چنین واقعه ای در چنان برهه ای از تاریخ اتفاق افتاده است. هرکدام از امامان شیعه علیهم السلام در زمان امامت خود برخوردی متناسب با شرایط زمان خویش با حکام یا به ظاهر, خلفا داشتند. امام حسن علیه السلام بعنوان دومین امام شیعه در زمان خود با خلافت معاویه بن ابی سفیان  مواجه بودند. آن امام طبق شرایط ویژه ی زمان خود و با تحمیل شرایطی به معاویه, صلح را پذیرفتند. یکی از مفاد صلح نامه ی  آن امام این بود  که خلافت در خاندان معاویه موروثی نباشد. پس از شهادت امام مجتبی شیعیان امام حسین علیه السلام را بعنوان خلیفه و امام برحق پذیرفتند. امام حسین علیه السلام تا زمانیکه معاویه زنده بود بر صلح برادرشان با معاویه پایبند بودند اما پس از مرگ معاویه پسر نااهلش یزید به خلافت رسید. امام که این عمل را مخالف یکی از بندهای صلحنامه دیدند به قیام علیه یزید دست زده و خواستار کناره گیری او از خلافت شدند اما یزید اصرار به گرفتن بیعت از امام داشت. او که موفق به گرفتن بیعت نشد درصدد شهادت امام برآمد و با گماردن ابن زیاد خونریز به امارت کوفه راه را برای سفیر امام به کوفه یعنی مسلم ابن عقیل تنگ کرد. مسلم با مظلومیت به شهادت رسید و امام زمانی متوجه این تغییر شدند که توسط سپاه حربن یزید محاصره شده بودند.  امام با تمام یارانشان در دوراهی بیعت یا شهادت قرار داشتند ایشان هدف خود از قیام را زنده ساختن سنت پیامبر و امر به معروف اعلام کرده و در این راه جانشان را فدا کردند. در شب عاشورا امام در تاریکی مطلق به یارانشان فرمودند هرکس زندگی را بر مرگ ترجیح میدهد از تاریکی شب استفاده کرده و بگریزد و بداند که هیچ  دینی نسبت به من ندارد. امام که با تمام اعضای خانواده خود به این سفر آمده بودند, حال, فردایی خونین را انتظار میکشیدند.نگاهی سطحی به ماجرای عاشورا به ما می آموزد که نیت از قیام خونین حضرت, آن بود که آینده ی بشریت با درس گرفتن از این واقعه بتوانند راهی را که راه حقیقی ایمان است از باطل تمیز دهند. امام شب عاشورا را برای عبادت مهلت گرفتند درصورتی که شاید نیازی به آن عبادت یک شبه نبود امام خواستند بگویند مردم بدانید من که امام هستم از برای زنده ماندن عبادت خویش را فدا میکنم. باید دانست که تنها اقامه عزا برای ابی عبدالله راه رستگاری نیست. عزاداری زمانی موثر خواهدبود که اهداف قیام آنحضرت مورد توجه عزاداران باشد. همانطور که فرمودند نمازی که با نیت نزدیکی به خدا نباشد هر رکعتش انسان را از خدا دورتر میسازد. در ایامی که بوی محرم به مشام میرسد باید سعی داشت در عزاداریها همزبان با امام زمان اقامه عزا نمود و از نعمتهای خدا در جهت گناه استفاده نکرد.  با وجود اینکه دشمنان سعی بر جداسازی شعور حسینی از شور دارند اما ما باید تلاش کنیم با حفظ اصالت عزای ابی عبدالله مسیر را برای ظهور منجی بشریت هموار سازیم.

سلام علی الحسین و علی الاصحاب الحسین